Stjórnvöld brugðust þjóðinni

Þorvaldur Gylfason hagfræðiprófessor segir:

,,Það var reginskyssa af hálfu stjórnvalda að kveðja sjóðinn ekki til strax í vor, þegar forsætisráðherra Bretlands, seðlabankar Norðurlanda og aðrir innan lands og utan hvöttu að því er virðist til þess, enda hefði þá hugsanlega verið hægt að aftra hruni bankanna með tímabundinni endurþjóðnýtingu þeirra"

 Þetta þíðir á mannamáli að stjórnvöld brugðust skyldu sinni gagnvart þjóðinni.

Geir og Ingibjörg höfðu ekki kjark til inngripa þegar mest á reið, því fór sem fór.

 

Hlutverk stjórnvalda er fyrst og fremst að hlúa að og vernda þjóðina frá áföllum og hörmungum af mannavöldum og að slá skjaldborg um hagsmuni þegnanna stuðla að mannvænu sanngjörnu og áhugaverðu samfélagi. Samfélagi sem getur átt eðlileg samskipti innbyrðis og við aðrar þjóðir.

 

Ísland í dag er á hraðleið inn í kreppu sem óvíst er hve djúp verður né heldur hve lengi mun vara.

 

Ráðamenn sem þorðu ekki að taka á vandanum þegar hann varð ljós snemma árs er ekki treystandi til að leiða okkur út úr vandanum. Það er tímabært að Ingibjörg og Geir virði hagsmuni þjóðarinnar meira enn sinn pólitíska frama.

 

Þjóðin treystir ykkur ekki

 

 

STÓRABÓLA

 

 Davíð fór á fund Geirs og Ingibjargar Sólrúnar í febrúar og sagði þeim nákvæmlega frá vonlausri stöðu íslensku bankanna. Þenslubólan stóra var komin að því að springa, því íslensku bankarnir voru ofurseldir spillingu óreiðumanna, þetta vissi Davíð. Þá þegar voru bankarnir íslensku rúnir trausti allra málsmetandi fjármálastofnana, austan hafs sem og vestan.

 

Davíð sagði þeim allt þetta og að bankarnir stæðu ekki lengur undir sér. Bankarnir þreyja þorrann á lífeyri og sparifé almennings heima og erlendis, sagði Davíð, og það segir sig sjálft að þetta er tapað spil. Athafnaskáldin eru ekki að skapa raunveruleg verðmæti, íslensku útrásarvíkingarnir hafa spilað miskunnarlaust á kerfið og bankarnir lána þeim sjálfvirkt út á verðlausa pappíra. Allir eiga þeir sína menn í bankaráði, blessaðir.

 

Útrásarvíkingarnir eru að búa til milljarðatugi á milljarðatugi ofan með því að selja fram og til baka, hægri vinstri og í kross hver öðrum sömu eignir án þess að framlegð eignanna aukist. Þessi tekjulausu félög sem eiga allar þessar skuldir og öll þessi hlutabréf hvert í öðru skila eigendum sínum risaarðgreiðslum og stjórnendur félaganna baða sig og sína í risnufé, allt þetta sagði Davíð – og Geir og Ingibjörg störðu á hann opinmynnt.

 

Bankarnir eru á leið í gjaldþrot, sagði Davíð, þetta er spurning um örfáa mánuði.

 

Það gengur ekki, sagði Ingibjörg.

Það gengur alls ekki, sagði Geir.                                         

 

Það fór um ráðherrana aulahrollur, því innst inni öfunduðu þau feðgana og hina auðmennina og stundum höfðu þau apað upp eftir þeim að ferðast með einkaþotum og svoleiðis.

.

Þau þögðu saman um stund, horfðu hvort á annað og stundu þungan.

 

Það blasir við efnahagshrun af stærðargráðu sem óvíst er að þjóðin standi undir. Það jafngildir pólítísku sjálfsmorði að taka á þessum vanda, hugsuðu Ingibjörg og Geir í kór, það margborgar sig að halda kjafti og sjá til.

 

Davíð kvaddi þau brosandi og sagði: Geir, þú stendur klár á því að ég er ekki lengur forsætisráðherra, er það ekki?

 

Ha, já, þú meinar .....................

 

Geir og Ingibjörg sögðu ekki orð, þau þögðu bæði og vonuðu innst inni að þetta væri bara vondur draumur.

 

Nokkrum mánuðum seinna vildi svo heppilega til að yfir heimsbyggðina reið alþjóðleg lánsfjárkreppa. Geir og Ingibjörg þökkuðu sínum sæla.